ŞİMDİLERDE SANA ISPANAK GİBİ BAKIYORUM.

Gerçekler acıtıyor. Üzüyor. Büyüdükçe gerçekleri fark ediyoruz. Fark ettikçe masumiyetimizi kaybediyoruz. Hayata hep gerçekçi baktım. Baktıkça da çirkinleştim. Ben, bir kerede olsa benim sana baktığım merkezden kendini görmeni istedim.Ben sana farklı bakıyordum. Şöyle örnek veriyim; Ben sana hamburger gibi bakarken diğer insanlar sana ıspanak gibi bakıyordu. Bu arada aranızda ıspanak seven vardır tabi. Ben nefret ederim. Şimdiler de sana ıspanak gibi bakıyorum. Aslında sadece gözümde büyütmüşüm seni. Bunu geçte olsa fark edebildim.

  O kadar kalabalık bir yerdeyim ki çevremde sığınacağım kimsem yok. Asıl yalnızlık bu işte. Çevrende onca insan olmasına rağmen yalnız hissetmen. Yine akşam olunca uzun uzun düşüncelere kapılman. Karmaşık düşüncelerini paylaşabileceğin hiç kimsenin olmaması. Bazen, en yakının sandığın insana bile anlatamazsın düşüncelerini. Anlatsan da dinlemeyeceğini bilirsin çünkü. Bu, ayak parmağını bir yere çarpmaktan bile daha acı veren bir olay. Ya, bir daha düşündüm de o kadar acı vermez. O acı bambaşka ve eminim ki aşk acısından daha berbat.